In de negentiende en vroege twintigste eeuw werd postmortale fotografie ook wel souvenirfoto’s genoemd. Het speelde een belangrijke rol in het rouwproces. Door foto’s te maken van de overledenen konden nabestaanden hun dierbaren vereeuwigen en hadden ze een fysieke herinnering om te helpen bij het rouw- en herinneringsproces.
Behoud de herinnering aan je dierbaren
In een tijd waarin overlijden meer voorkwam en gezien werd als een onderdeel van het normale bestaan, boden deze foto’s huishoudens een zichtbare en regelmatig intieme band met de overledene, waardoor ze de herinnering aan hun dierbaren konden behouden. De foto’s waren vakkundig georganiseerd om de doden op een vredige en realistische manier af te beelden en boden een troostende afleiding van de vreselijke realiteit van het verlies van het leven.
Hechtere banden ontwikkelen
Het doel van de zorgvuldig geplande en vaak rustige houdingen op postmortale afbeeldingen was om een hechte band tussen de levenden en de doden te bevorderen. Deze levensechte afbeeldingen van de doden verminderden de impact van de dood en stelden families in staat om op een troostende en intieme manier om te gaan met de visuele herinnering aan hun dierbaren.
Visuele rouwrituelen
Postmortale afbeeldingen werden opgenomen in rouwrituelen, waardoor ze een uiterlijke manifestatie werden van het rouwproces. Families namen deze beelden actief op in hun rouwrituelen door ze prominent in hun huizen op te hangen. Het maken, tonen en interageren met deze foto’s ontwikkelde zich tot een visuele rouwpraktijk die mensen hielp om hun verlies actief onder ogen te zien en te verwerken.
Laatste woorden!
In een tijd waarin de dood meer geaccepteerd werd als onderdeel van het dagelijks leven, diende postmortale fotografie als meer dan alleen een visueel verslag. Het was een middel om te helen van het verlies, herinneringen vast te houden en actief deel te nemen aan het rouwproces. Maak contact met Afscheidsmomenten voor de beste postmortale fotografie.
estelleandersonnl.wordpress.com 
Leave a comment